นพนภัส

ซึ่งได้บัญญัติไว้ใน “ มาตรา ๑๕๗ การแสดงเจตนาโดยสำคัญผิดในคุณสมบัติของบุคคลหรือทรัพย์สินเป็นโมฆียะ

                ความสำคัญผิดตามวรรคหนึ่ง ต้องเป็นความสำคัญผิดในคุณสมบัติซึ่งตามปกติถือว่าเป็นสาระสำคัญ ซึ่งหากมิได้มีความสำคัญผิดดังกล่าวการอันเป็นโมฆียะนั้นคงจะมิได้กระทำขึ้น”

                ผลของการทำนิติกรรมที่ตกเป็นโมฆียะนั้น ทำให้ผู้ซื้อที่ดินสามารถบอกเลิกสัญญาได้ ผลที่ต้องการทั้งสองฝ่ายต้องกลับคืนสู่ฐานะเดิม กล่าวคือต้องคืนเงินที่ได้รับจากการทำสัญญา เช่น เงินมัดจำ เงินชำระหนี้ และหากมีการส่งมอบที่ดินก็ต้องคืนที่ดินให้อยู่ในสภาพเดิม เป็นต้น  

                ตามตัวอย่าง มีคำพิพากษาของศาลฎีกา

                คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2349/2531

                จำเลยทำสัญญาจะขายที่พิพาทให้โจทก์โดยทราบว่าโจทก์จะซื้อที่พิพาทไปเพื่อสร้างโรงงาน เมื่อจำเลยทราบว่าที่พิพาทอยู่ในเขตประกาศของกระทรวงมหาดไทยเรื่องห้ามก่อสร้างอาคาร แต่ปกปิดข้อเท็จจริงดังกล่าว จึงถือว่าโจทก์แสดงเจตนาโดยสำคัญผิดในคุณสมบัติของทรัพย์ที่จะซื้อซึ่งเป็นสาระสำคัญ สัญญาจะซื้อขายเป็นโมฆียะ เมื่อโจทก์บอกล้างแล้วสัญญาจะซื้อขายจึงเป็นโมฆะมาแต่แรก คู่สัญญาต้องกลับคืนยังฐานะเดิม จำเลยต้องคืนเงินมัดจำให้โจทก์พร้อมดอกเบี้ย.